BÜYÜMEK Mİ DERSİN?
Dönüp bakıyorum geriye, kaygısız bir et/ kemik yığınından başka bir şey değildim bundan bir kaç sene öncesine kadar. Hayatın oyunlarıyla kendimi kandırıyordum, kimi zaman o beni sobeliyordu kimi zamansa da ben. Bir yere kadar. Düştüm, kanadımın kolumun olmadığını anladım. Öyle güzel bir düşüştü ki bu aklımı başıma getiren. Kanayan her bir yerimi, ağrılarımı ve göz yaşlarımı bile unutturan. Sahiden de kendi kendine öğrenmek ''büyümekmiş '' bunu da ayağa kalktığımda fark ettim. Çok hatalarım olmuştur doğrularımı silen ama asla pişman değilim çünkü beni, bizi bu hatalar kişilik sahibi yapmıyor mu ? Bayılıyordum o zamanlar sonun kötü biteceğini bile bile hatalarıma hoplaya zıplaya gitmeye. İnsan olmayanlara insan gibi davranmaya. Ben mi kaybettim peki ? ASLA... Şimdi kimseyi uyarmıyorum, kimseye kendimi anlatmakla uğraşmıyorum. Biri yanlış anladığında ''öyle mi anladın, tamam öyle anladıysan öyledir diyorum'' çünkü beni iyi görmek isteyen her halimle iyi