BÜYÜMEK Mİ DERSİN?

Dönüp bakıyorum geriye, kaygısız bir et/ kemik yığınından başka bir şey değildim bundan bir kaç sene öncesine kadar. Hayatın oyunlarıyla kendimi kandırıyordum, kimi zaman o beni sobeliyordu kimi zamansa da ben. Bir yere kadar.

Düştüm, kanadımın kolumun olmadığını anladım. Öyle güzel bir düşüştü ki bu aklımı başıma getiren. Kanayan her bir yerimi, ağrılarımı ve göz yaşlarımı bile unutturan. Sahiden de kendi kendine öğrenmek ''büyümekmiş '' bunu da ayağa kalktığımda fark ettim. 

Çok hatalarım olmuştur doğrularımı silen ama asla pişman değilim çünkü beni, bizi bu hatalar kişilik sahibi yapmıyor mu ? 

Bayılıyordum o zamanlar sonun kötü biteceğini bile bile hatalarıma hoplaya zıplaya gitmeye. 

İnsan olmayanlara insan gibi davranmaya. 

Ben mi kaybettim peki ? ASLA...

Şimdi kimseyi uyarmıyorum, kimseye kendimi anlatmakla uğraşmıyorum. Biri yanlış anladığında ''öyle mi anladın, tamam öyle anladıysan öyledir diyorum'' çünkü beni iyi görmek isteyen her halimle iyi görür. 

Başkaları için olmayacağım kişiliklere, yapmayacağım yanlışlara ve onların zihinlerindeki kişiliğe uymak zorunda değilim. Ben buyum, hata da yapan, doğruları yüzüne yüzüne vurabilen bireyim.

Seveceksen beni ben olduğum için sev, beni değiştirmeden bana saygı duyarak sev. 

Unutmayayım kendimi, kişiliğimi. Saygımı kaybetmeyeyim kendime. 

İlk durakta vazgeçecek insanlar için neden olmadığım biri gibi davranayım? 

Olmak isteyen her harikulade yanımda olur, seninle beraber düşer ve yine seninle beraber kalkar ayağa. 

Olması gereken de budur, sen düştüğünde sana havadan bakan ya da geride bırakıp giden değil. 

Değersiz olduğunuzu düşündüğünüz yerden arkanıza bakmadan kaçıp gidin. Kalmak için zorlamayın. 

Başkası istedi diye değil , kendiniz istediğiniz için değişin. 

Aynaya her baktığınızda ben değerliyim, ben benim için varım benden bir tane daha yok diyerek motive olun. 

Bir başkasından duyduğunuz yalandan iltifatlara değil, aynada ki gerçekleri yüzünüze vurana inanın.