SUSMA

 Ben bir kadınım. 

Nefesim yetene kadar değil, ömrüm yetene kadar değil, bir köşede cansız bedenim bulunana kadar değil. Başarılarımla bilsinler, beni benden tanısınlar gazete/haber manşetlerinden değil. 

Bir gün beni haberlerde kendini astı diyerek görürseniz inanmayın çünkü ben hayatımı seviyorum. Bir gün beni camdan atlayan genç kız diyerek görürseniz de inanmayın çünkü ben yüksekten korkarım. Gene bir gün beni evde öldürülmüş olarak bulundu derlerse inanmayın çünkü ben evde tek kalamam korkarım. Ben annemi üzmekten korkarım. Ben hayatta yaşayamadan gittiklerimden korkarım.

Geride bırakacaklarımdan, yaşamak isteyip yaşayamadıklarımdan ve de içimde ki çocuk kalan yanımı üzmekten korkarım, tıpkı şimdiye kadar canice öldürülen hemcinslerim gibi. Hepsinin farklı hayatları, yaşam savaşları ve de hayalleri vardı. Ne mi oldu? CANİCE SON BULDU.

Atılan yardım çığlıkları yankılanırken kulaklarımızda her gün, her saat ve her dakika bir kayıp daha veriyoruz bu kara batağa. Kimi çocuklar annesiz, kimi anneler de evlatsız kalıyor. 

Oysa bu Dünyada her şeye yer varken sadece biz kadınlara mı yer yok?  

İstediğimiz yerde istediğimiz gibi hesapsız kitapsız yaşamaya, ayıp sen kadınsın yapma dediklerini yapmaya, özgürce yaşamaya , ayıpsanmadan hayatta kalmaya ve ne zaman tecavüze/ şiddete mağdur kalırım diye düşünmeden yaşamaya hakkımız var. 

Bizim de herkes gibi hayallerimiz var unutmayalım, unutturmayalım. 

İleride bir kızım olursa ona ayakta dim dik durması gerektiğini öğreterek büyüteceğim ama bir oğlum olursa, ona benimde bir kadın olduğumu bu hayatta nasıl onun için ben değerli olacaksam başak kadınların da başkalarına ve kendilerine değerli olduğunu anlatacağım. Hayat bu kime ne getirir ne götürür bilinmez ama bize güzel olan her şeyi getirsin ve tüm kötülükleri geri getirmemek üzere götürsün...

Bu hayatta benimde, bizimde, kadınlar olarak hepimizin yaşamaya hakkı var.